Literaturoznawstwo architektoniczne to nazwa grantu, podejścia badawczego oraz tytuł książki, prezentującej jego główne założenia. Istotą działań badawczych jest przeprowadzenie analiz literaturoznawczych i kulturoznawczych, skupionych na tekstowych zapisach doświadczania przestrzeni przez człowieka, w celu wsparcia gremiów decyzyjnych zarządzających przestrzenią oraz architektów i urbanistów.
Prace przeprowadzone w ramach grantu są odpowiedzią na wyzwania humanistyki zaangażowanej i poszukiwania sprawczości badań, także literaturoznawczych. Istotne było pytanie o interdyscyplinarność, pojmowaną jako metoda działań jednego badacza, sięgającego po pojęcia i teorie innych dyscyplin (i jej ograniczenia), a następnie wypracowanie transdyscyplinarnego modelu badawczego, powstałego w ramach realnej współpracy zespołu zrzeszającego przedstawicieli różnych instytucji naukowych.
Wypracowany model badawczy dotyczący „miejsc trudnych” w założeniu może być wykorzystywany, przetwarzany i rozbudowywany przez kolejne międzydziedzinowe grupy badawcze, badające miejsca o podobnej specyfice.
Proponowane podejście jest także odpowiedzią na bieżące wymogi europejskich systemów związanych z polityką nauki, koncentrujących się na sprawczości humanistyki i dążeniu do tzw. impact, czyli mocy społecznego oddziaływania badań. Jednocześnie ważne jest odejście od kojarzenia humanistyki zaangażowanej jedynie ze światopoglądem lewicowym, na rzecz połączenia go z innymi stanowiskami. Nowa humanistyka nie jest traktowana tu jako obszar badawczy skoncentrowany na współczesności, sięgającej drugiej połowy XX wieku, ale łączy założenia aplikacyjne (działania sprawcze) i zwrot ku przyszłości z ciągłością kulturową i kultywowaniem tradycji, także badawczej.
